بسم اللّه...

از این به بعد با حروفِ رمز با تو صحبت میکنم...

مثلا وقتی میگویم کجایی؟!...

یعنی دلم برایت تنگ شده و دوست دارم ببینمت ، نمیشود بیایی و مرا رویِ دو زانویت بنشانی و با عطرِ همیشگیت مدهوشم کنی؟!...

یا وقتی میگویم چرا به من زنگ نزدی؟!...

یعنی دلم هوایی شده برایِ شنیدنِ صدایت با آن لهجه ی مردانه‌ ی خاصت که کلمات را مثلِ نباتی میگیری و مینشانی کنجِ دهانت و با وسواسی خاص مزمزه شان میکنی...

وقتی میگویم زود بیا!...

یعنی تا تو بیایی من از سرِ دلشوره‌ی آمدنت ، همه‌ی راه رسیدنت را ، ذکر میگویم و چون پرنده‌ ای تازه رها شده از بندِ نداشتنت ، اوج میگیرم به آسمانی که چشم‌ هایِ تو را درون خود قاب کرده است...

میبینی این حروفِ ساده چقدر رمز آلود هستند؟!...

+دوسِت دارم :)

+صد و بیست و هشتمین روز...