بسم اللّه...
تو هیچ گاه برایم عادی نمیشوی...
این را از تپشِ قلبم که هر بار با دیدنت سر به فلک میگذارد فهمیدم...اگر برایم عادی شده بودی دیگر تند تند زدن های این بی چاره معنایی نداشت...نه!...
تو هرگز برایم عادی نخواهی شد...مگر خورشید با هر بار طلوع کردنش برایِ زمین عادی میشود؟!...مگر نه این که زندگی میبخشد به زمین؟!...
لبخندِ تو هم حیات بخشِ من است ، مگر میشود لبخندت عادی شود برایم؟!...
مگر آیه هایِ خداوند برایِ اهلِ ایمان کهنه میشود که چشمانِ تو برایِ من عادی شود؟!...
مگر موجِ دریا برایِ دریا عادی شده است؟!...
پس چرا هر بار با آمدنِ موج غوغایی در او به پا میشود؟!...
اینگونه هم که من با موجِ صوتت پر تلاطم میشوم معلوم است که هرگز آوایِ واژه هایی که تو نجوا میکنی برایم عادی نخواهد شد...
نه آرامِ جانم...
نه سرخِ آبیِ کبودم...
تو هیچگاه برایم عادی نمیشوی...
مانندِ باد برایِ بادبادک...
مانندِ دریا برایِ ماهی...
مانندِ بال برایِ پرنده...
تو هیچگاه عادی نمیشوی...
+عاشقتم من :) تو برایِ من عزیز ترینی :) بهترینم؟!...عاشقتم من :)
+نود و دومین روز...
