بسم اللّه...

مثلا بگویی بمان با من...

و من از جانم بگویم برایت که تا آخرش هستم...

میدانی که میمانم...

اگر بمانی و بمانم ، هر شب برایت حرف هایِ دلبرانه میزنم...

هر شب هر شب دلم برایت غنج میرود...

چای مینوشیم و مست میشویم...

مستِ همان چشم هایی که نمیشود چشم ازشان برداشت...

خسته که باشی ، آنقدر رویِ مو هایِ کوتاهِ مردانه ات بوسه میزنم تا خستگی ات پر بکشد...

برایِ ماندن ، یک سینه ی پهن میانِ دو بازویِ امن لازم است...

تا لوس شوم و سرم را فرو کنم در سینه ات...

قایم شوم و دست کسی به من نرسد...

و لبخند رویِ لبت بنشیند...

همین برایِ من بس است که مو هایم را به بازی بگیری...

برایم حرف بزنی و من گوش نکنم ، من بی گناهم که صدایت جذاب تر از کلمات اند برایم...

شب هایی که خوابم برد ، به خوابم بیا...

میدانی؟!...

بی نهایت دوستت دارم عشقِ بی همتایِ من...

+صد و سی و دومین روز...